Τον Μιχάλη τον αγαπούν όλοι όσοι τον γνωρίσουν. Άνδρες και γυναίκες. Καλόκαρδος, ευγενικός, πολύ ευαίσθητος άνδρας – ή ακόμα παιδί; - με το πλατύ, συχνά ηχηρό χαμόγελο, καθρέφτη της ψυχής του. Αυτό το χαμόγελο κατέγραψε ο φακός της Johanna Weber στην τελευταία φωτογραφία του άλμπουμ που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1995 με αφορμή την έκθεσή του στις Νέες Μορφές. Γυμνός από την μέση και πάνω, με το αριστερό χέρι στην κοιλιά και τα δάχτυλα ανοιχτά, σαν τις φιγούρες στα έργα του.
Την ώρα της δουλειάς η έκφραση στο πρόσωπο του καλλιτέχνη αλλάζει. Ο ζωγράφος Μαδένης ταυτίζεται πλήρως με το έργο του, προσπαθώντας να τιθασεύσει ένα παρορμητικό ταμπεραμέντο, όπως αναφέρει η Μαρία Μαραγκού σε άρθρο της. Βίαιη πινελιά, έντονη δράση και σχεδιαστικές παραμορφώσεις, ξυσίματα, ντρίπινγκ και συχνά γρήγορο ζωγράφισμα με το δάχτυλο. Ένταση, αρκετή να μεταμορφώσει τα χέρια του ζωγράφου-μοντέλου, ακόμη κι αυτές μόνο τις παλάμες του, σε ανοιχτές φτερούγιες. Ένταση, αποτέλεσμα της ζωικής δύναμης, της πλεονάζουσας δύναμης, που ξεχειλίζει και μετατρέπεται σε δημιουργηκότητα.
Έργα του Μαδένη είδα για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1992 στην πρώτη ατομική του έκθεση στις Νέες Μορφές. Τον ίδιο τον γνώρισα λίγους μήνες αργότερα στο σπίτι-εργαστήρι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως στο Μεταξουργείο. Ήταν Δεκέμβρης και μόλις είχε επιστρέψει από την Ολλανδία. Το παλιό διόροφο σπίτι, η καλοφτιαγμένη μαρμάρινη σκάλα με την ξύλινη κουπαστή που οδηγεί στον πρώτο όροφο, χώρο δουλειάς του ζωγράφου, τα άνετα ψηλοτάβανα δωμάτια, τα κρεμασμένα έργα στους τοίχους, η ζωγραφισμένη λευκή κουρτίνα στο παράθυρο του δρόμου, τα ξύλινα πατώματα πατιναρισμένα από τον χρόνο, η έντονη μυρωδιά των διαλυτικών, η ακαταστασία του εργαστηρίου, και τα τρένα, κυρίως τα τρένα, που περνούν μόλις λίγα μέτρα από το σπίτι και πάντα κάνουν τα παράθυρα να τρίζουν, ακόμη και σήμερα, μετά από τόσες επισκέψεις, μου δημιουργούν περίεργα συναισθήματα και με φέρνουν πίσω στην πρώτη συνάντηση. Τότε που πρωτογνώρισα το έργο του Μαδένη. Μεγάλα τελάρα, έργα από την Σχολή και μετά, αλλά κυρίως σχέδια, πολλά σχέδια. Γέμιζαν το πάτωμα. Και μετά τα μάζευε. Και άλλα σχέδια και ξανά. Παθιασμένος σχεδιαστής.
Στην τελευταία του δουλειά κεντρικός ήρωας είναι και πάλι η ανθρώπινη μορφή. Όμως το μοντέλο έχει πάρει τώρα στα έργα την θέση του ζωγράφου. Η πινελιά παύει να είναι βίαιη και τα χέρια πέρνουν τις σωστές αναλογίες. Τα έργα είναι πιο φωτεινά και σε ορισμένα η φωτισμένη φιγούρα ξεκολλά ολότελα από τον σκοτεινό φόντο.
Ένας τεχνοκριτικός θα μπορούσε να επεκταθεί στην ανάλυση και τον σχολιασμό της δουλειάς του καλλιτέχνη. Εγώ απλά καταθέτω την έντονη συγκίνηση που νοιώθω μπροστά στο έργο του.
Χρίστος Χριστοφής
Ιανουάριος, 2001