Παρακολουθώ τη δουλειά του Βασίλη Σελιμά από την συνεργασία του με την Πινακοθήκη Βογιατζόγλου και την έκθεση Κτίριο 1 πριν από πέντε χρόνια. Συνεχίζει να ζωγραφίζει κυρίως πορτρέτα, παιδιών και ενηλίκων. Έντονα χρώματα, καθαρή γραφή και υψηλή τεχνική αρτιότητα χαρακτηρίζουν την τωρινή του δουλειά.
Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Για μια ζωγραφική της αυτογνωσίας», ο Μάνος Στεφανίδης, αναφερόμενος στη σύγχρονη ελληνική ζωγραφική, ρισκάρει μια πρόβλεψη για το ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι κλασικοί Έλληνες ζωγράφοι του αύριο. Ανάμεσα στους δεκαπέντε περίπου άξιους καλλιτέχνες που προτείνει βρίσκεται και ο Βασίλης Σελιμάς!
Τα έργα του, παρόλη τη μεγάλη θεματική τους γκάμα, φλερτάρουν έκαστο σε διαφορετικό βαθμό με το αποδεχτό και το παράλογο, σχηματίζοντας ως σώμα δουλειάς έναν ενδιαφέροντα ρυθμό ποσόστοσης κανονικότητας και παρέκκλισης. Το έργο «Reality», έργο φαινομενικά χιουμοριστικού χαρακτήρα, στη μία άκρη του παράδοξου και το έργο «The hug» στην άλλη άκρη, αυτή του φυσιολογικού. Αντίθετα, ρυθμός εναλλαγής συναισθημάτων δεν υπάρχει. Σε όλα τα έργα οι ήρωές του μοιάζουν «αναπαυτικά δυστυχισμένοι», όπως θα έλεγε και ο ποιητής Νίκος Καρούζος.1
Οι πρωταγωνιστές του Σελιμά σταμάτησαν να ταξιδεύουν στις σκοτεινές πράσινες θάλασσες. Μοναχικοί πλέον και πάντα σοβαροί, χωρίς εμφανή σημάδια χαράς ή, έστω, ελπίδας στην έκφρασή τους.
Η Αθηνά Σχινά, το 2012, σε κείμενό της με αφορμή την έκθεση Salus Patriae στο Ίδρυμα Κυδωνιέως στην Άνδρο, αναφέρει για το έργο του: «Με βάση ορισμένες οριακές ισορροπίες ευφροσύνης και θλίψης, ματαιότητας κι ελπίδας, τραγικότητας και ειρωνείας, ο ζωγράφος αυτός αποκαλύπτει τον τρόπο που εικονοπλαστικά και δομοσυστατικά λειτουργεί η γλώσσα του, γεμάτη υπονοούμενα για το προφανές…»
Κι αυτές οι οριακές ισορροπίες έχουν πλέον χαθεί.
Οι ήρωες του Σελιμά, θα έλεγα, δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Με γυρισμένη συχνά την πλάτη και το πρόσωπο καλυμμένο, αποφευγουν να αντικρίσουν το κοινό τους. Κρυφές ενοχές, συμπτώματα κατάθλιψης απέναντι σε μια πραγματικότητα από την οποία αποστρέφουν το βλέμμα; Ίσως πιο απλά εσωστρέφεια και ενδοσκόπηση;
Χρίστος Χριστοφής
Δεκέμβριος 2018