Εξαντλημένα σώματα, σκυθρωπά βλέμματα σε καταθλιπτικά δωμάτια. Περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί οι ήρωες του Νίκου Κόνιαρη, οικότροφοι ψυχιατρείου. Η τρέλα παρούσα! Οι φιγούρες στα έργα του, για να τις βλέπουν καλύτερα, συχνά παίρνουν πόζες απόλυτης επιδειξιομανίας, χωρίς όμως να υπάρχει πρόσκληση στην ηδονή.
Προτότυπο δυνατό σχέδιο. Σπάνια και ιδιαίτερη η επιθετική και συγχρόνως ευαίσθητη χρωματική γκάμα.
Αναρωτιέμαι: Υπάρχει στη ζωγραφική οριακό σημείο αδιακρισίας στην έκθεση του τραύματος, όπως στην περίπτωση της φωτογραφίας, του ρεπορτάζ, του τηλεοπτικού σόου; Λόγω του απόλυτα υποκειμενικού της απεικόνισης, σίγουρα όχι. Ούτως ή άλλως και τα προαναφερθέντα ηλεκτρονικά μέσα μπορούν εκ του ασφαλούς να καταγράφουν ξεδιάντροπα τον πόνο, χωρίς επιπτώσεις σε επίπεδο νομικό ή συνειδησιακό, διευρύνοντας τη γενική απάθεια. Εδώ όμως εντοπίζεται η ιδιαιτερότητα της ζωγραφικής και ειδικά αυτής του Κόνιαρη: Όχι από ασφαλή απόσταση, να μεταφέρει το τραύμα εντελώς υποκειμενικά. Να γίνει η ίδια η ζωγραφική τραύμα και η θέασή της πόνος και προβληματισμός. Μία συμμετοχή καλλιτέχνη και κοινού στην ιδιαίτερη ανθρώπινη στιγμή που τελικά την καθαγιάζει κατά τον Αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας: «Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», με τη συμπάθεια και το δέος, τη συναισθηματική δηλαδή συμμετοχή στα βάσανα των ηρώων, ανακουφιζόμαστε από τα οδυνηρά συναισθήματα που προξενούν αυτά ακριβώς τα βάσανα. Μόνο που στην περίπτωση της ζωγραφικής του Νίκου Κόνιαρη δεν πρόκειται για fiction αλλά για άνοιγμα μιας πόρτας, πίσω από την οποία κάποιος υποφέρει – όλοι έχουμε υποφέρει.
Χρίστος Χριστοφής
Μάρτιος 2019
Η Εμιλία Ξανθοπούλου παρουσιάζει μια σειρά πορτρέτων, γυναικών κυρίως. Απαιτητικά πορτρέτα γυναικών ή πορτρέτα απαιτητικών γυναικών. Μορφές που επιβάλλονται. Δυναμικές παρουσίες στο χώρο, που μάλλον καθορίζουν το χώρο, αλλάζουν στη δεδομένη στιγμή την τάξη των πραγμάτων. Το επίπεδο φόντο στα έργα της, διευθετημένο με γεωμετρικά σχήματα, έντεχνα τοποθετημένα, με σύμβολα ή μοτίβα ταπετσαρίας, ανάλογα με τα «αιτήματα» της ανθρώπινης φιγούρας. Όλα αφορούν τη δεδομένη στιγμή: ήταν αλλιώς πριν, θα είναι διαφορετικά μετά. Ένα δυναμικό ενσταντανέ που διαρκεί όσο το ανοιγοκλείσιμο του κλείστρου της μηχανής, μια πλούσια χρωματικά και συνεπώς συναισθηματικά εντύπωση που όσο πιο έντονη, τόσο και εφήμερη. Ο χρόνος στη δουλειά της Ξανθοπούλου είναι καθοριστικός στον ίδιο βαθμό με την ανθρώπινη παρουσία. Ένα στιγμιαίο παρόν, που προορίζεται μοιραία να αντικατασταθεί άμεσα από κάποιο άλλο, κάτι σαν ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πεπερασμένα συνταρακτικά ερεθίσματα. Δεν γίνεται πιο Ποπ!
Χρίστος Χριστοφής
Μάρτιος 2019